„Artykulacja protestu […] wymaga odnalezienia stosownego języka, wokalizacji, werbalizacji i wizualizacji protestu politycznego. Na innym poziomie jednak sama artykulacja kształtuje strukturę, wewnętrzny porządek ruchów protestu”, pisała Hito Steyerl w 2002 roku. Piętnaście lat później, choćby za sprawą rosnącej roli internetu jako narzędzia politycznego oraz wzmożonej oddolnej produkcji obrazów, dynamika protestu – jego struktury i artykulacji – mogła ulec zmianie.
Siedemnasty numer „Widoku” poświęcamy analizie wizualności protestów – zarówno współczesnych, jak i historycznych – pytając o złożone, niejednoznaczne i zmienne relacje pomiędzy obrazami a oporem wobec władzy i kultury dominującej. Opatrzone odpowiednim hasztagiem obrazy osób protestujących, ulicznych demonstracji, spraw, wokół których organizują się społeczności, a także obrazy-transparenty, symbole protestów, służące rozmaitym identyfikacjom, stają się dziś narzędziem mobilizacji i współudziału, ale też przedmiotem działań inwigilacyjnych i represyjnych. Wraz ze wzrostem popularności nowych gatunków wizualnych, takich jak protest selfie, powracają zatem również klasyczne zarzuty wobec obrazów. Krytycy zwracają uwagę na ich narcystyczny charakter, widząc w nich zastępstwo rzeczywistego uczestnictwa, powierzchowny i krótkotrwały sposób okazania poparcia. Oczywiście pojawiają się również inne pytania: Jakie reprezentacje samej siebie może tworzyć protestująca wielość, wspólnota, tłum? Jakie narzędzia wizualne wykorzystywane są przez władze do polemiki z żądaniami protestujących? Czy w czasach aktywizmu wizualnego praktyki artystyczne lub postartystyczne mają coś do zaoferowania organizującym się ruchom? Jaką sprawczość posiadają obrazy-transparenty i do jakich mechanizmów retorycznych sięgają? Jakie relacje tworzą się pomiędzy cielesnymi performansami oporu a ich wizualnymi rejestracjami?
