Jeśli obrazy są tak niebezpieczne, dlaczego jest ich tak wiele? Jeśli są niewinne, dlaczego uruchamiają reakcje tak wielu osób i wywołują tak trwałe i silne emocje?

(Bruno Latour, What is iconoclash?)

Często mówi się, że ikonoklazm wytwarza nowe obrazy, takie twierdzenie nie mówi nic o ich istocie i właściwościach.

(Sven Lutticken, Idols of the Market)

Ludzie oskarżani o idolatrię nie identyfikują się, z reguły, z zachowaniem przypisywanym im przez anty-idolatrów. Czyż idolatrą nie jest w rzeczywistości anty-idolatra, który faktycznie robi to, o co oskarża swoich przeciwników – czyli traktuje obraz dosłownie?

(Sven Lutticken, Idols of the Market)

Kiedyś istniało rozróżnienie na to, co święte i to, co świeckie, na tabu i transgresję. Ale dziś wydaje się, jakby to sama transgresja stała się nową świętością. Czy to możliwe? Już wcześniej sprawy były dość skomplikowane. A co dopiero teraz. O Boże!

(Michael Taussig, Iconoclasm Dictionary)

Oszpecenie jest jak oświecenie. Wywraca na wierzch wnętrzności, odgrzebuje wiedzę i odsłania tajemnice. Zarazem jednak […] może powodować ożywienie oszpecanego przedmiotu, czyniąc odsłanianą tajemnicę bardziej tajemniczą i wskazując dziwną magię u podstaw oświeceniowej eliminacji magii.

(Michael Taussig, Defacement. Public Secrecy and the Labor of the Negative)

ZOB. WCZEŚNIEJSZY WPIS IKONOKLASTYCZNY O „CHARLIE HEBDO”